پرمودا باترا روانشناس هندی می‌گوید بزرگ‌ترین آتش‌های جهان را با یک فنجان آب می‌توان خاموش کرد. کافیست زمان را در یابید. یعنی به موقع اینکار انجام گیرد. زمانی که جرقه‌ای زده شد و آتش به تازگی در حال خود نمایی است همان موقع با یک فنجان آب آتش خاموش می‌شود. آسیب‌ها و گناهان را نیز در همان آغاز باید مهار کرد. بی مبالاتی و اهمال دامنه آنرا به سراسر زندگی گسترش داده و خاموش کردن آن کار بسیار دشوار و گاهی ناممکن خواهد بود .

گفتمان رهبر انقلاب اسلامی

 

مقدمه

بحث از جایگاه و نقش مردم در تاسیس حکومت و نحوه اداره جامعه، از جمله مباحث مهمی است که ریشه های تاریخی عمیقی در قلمروی سیاست و حکومت در جوامع مختلف دارد. در این میان جریان اندیشه سیاسی غرب با بهره مندی از امکانات سخت افزاری و نرم افزاری توانسته دیدگاه خود را بر سایر واحدهای سیاسی تحمیل نماید، به گونه ای که اصطلاحات و آموزه های غربی در نظام های سیاسی مختلف به کار گرفته شده است.

سيد مرتضى تقوى ضرورت طرح مساله: در غرب بعد از رنسانس، دين به طوركامل از عرصه زندگى اجتماعى انسان كنار گذاشته شد.

كسانى صلاحيت آن را براى اداره زندگى اجتماعى انكار كردند و كسانى ديگر به گونه‏اى محترمانه‏تر دخالت در اداره اجتماع را دون شان دين شمردند.

با حذف دين از ميدان زندگى اجتماعى، مكتب‏ها و ايدئولوژيهاى بشرى ميداندار شدند و براى سامان دادن به زندگى اجتماعى انسانها با هم به رقابت پرداختند.

*برای خواندن ادامه این مطلب به ادامه مطلب مراجعه کنید*

چكیده:

یكى از تئوریهایى كه در مباحث دین پژوهى مطرح گردید تئورى «تجربه دینى‏» است. نخستین‏بار «شلایر ماخر» در ابتداى قرن نوزدهم در مقام دفاع از دین مسیحیت این تئورى را مطرح ساخت. او به گمان خویش توانسته بود با طرح این تئورى از اشكالات هیوم در نقض براهین اثبات وجود خدا و نیز نقادیهاى معرفت‏شناسانه كانت و اشكال تعارض گزاره‏هاى دینى با احكام عقلى و علوم تجربى رهایى یابد. عده‏اى نیز با قبول این تئورى آن را بر وحى منطبق نموده‏اند. در این نوشتار بر آنیم تا ضمن بررسى اجمالى زمینه‏هاى طرح تئورى تجربه دینى، اثبات نماییم كه این تئورى هیچ گونه ارزش معرفتى نداشته و در نتیجه انطباق آن بر وحى نادرست است.

یكى از مباحث به‌نسبت جدید در فلسفه غرب، مساله «تجربه دینى‏» است. در جهان اسلام نیز برخى از نویسندگان مسلمان با تاثر از این بحث، بر این باورند كه تجربه دینى همان وحى است. یكى از نویسندگان در این باره مى‏نویسد:

«...پس مقوم شخصیت و نبوت انبیا و تنها سرمایه آنها همان وحى یا به اصطلاح امروز «تجربه دینى‏» است‏» . (1)

و چون این انطباق، مستلزم لوازم متعدد غیر قابل قبول در تحلیل وحى، دین و اعتقادات دینى مى‏باشد (مانند این اعتقاد كه دین و وحى یك امر بشرى است (2)و قرآن، الفاظ و تعبیرات شخص رسول اكرم (ص) است نه این كه از طرف خداى متعال و از طریق ملائكه بر پیامبر اكرم (ص) نازل شده باشد (3))، بدین جهت‏بر آن شدیم تا این دیدگاه را مورد نقد و بررسى قرار دهیم.

در این نوشتار سعى شده است تا تبیینى از حقیقت تجربه دینى و نیز حقیقت وحى - هر چند به صورت اجمالى - ارائه گردد، و در نهایت اثبات شود كه انطباق «تجربه دینى‏» بر «وحى‏» ، غیر قابل پذیرش است.

    *برای خواندن ادامه این مطلب  به ادامه مطلب مراجعه کنید*